Trikocu babanın tezgahta en güzel yerde duran, satmaya kıyamadığı bir t-shirt giydirilmiş üzerine.

Gençlik yıllarında babasına yardım etmek için gittiği dükkanda “senin yerin burası değil, git derslerine çalış, kitaplarını oku” cevabını alacaktı. Daha sonraki yıllarda ise, babaannenin “herkesler sana akıl danışa” duasının kabul olunacağını görecekti.

-Hemen hemen aynı yaşlarda babasını kaybeden Beşir Atalay, sanki ilk defa bu fotoğraf için köyden çıkmış gibi duruyor. Yoksulluk ve hüzün dolu bakıyor dünyaya. Üzerindeki ceket ve kravatı fotoğrafçı bu poz için emaneten vermiş olmalı. Bir tek gömlek, o da ütü yüzü görmediği belli olduğu için kendisine aitmiş izlenimi veriyor. Atalay, 4 sene önce kendisini okutan ağabeyinin mezarına toprak atarken “üzerimdeki hakkı büyüktür” diyecekti.

-Mehmet Şimşek, Batman'ın bütün çilesini, ötelenmişliğini yüzünde taşıyor. Yokluk içinde büyüyen herhangi bir Kürt çocuğu üzerinde nasıl bir yük taşıyorsa, o ağırlık var gözlerinde. Türkçe cümle kurmayı ilk defa o yaşta öğrenecek, Ailenin çocukları sırayla okuyabildikleri için, üzerindeki önlüğü, okuma sırasını geçirmiş olan ağabey satın almış olmalı. Yıllar sonra babasının vasiyetine uyarak Londra'dan dolgun maaşlı işini bırakarak Türkiye'ye dönüp memleketin kasasının anahtarını tutan bir bakan olacaktı.  

 -İleride eğitim hayatları boyunca benzer büyük başarılara imza atacak iki isim…

Ali Babacan fazla çaktırmasa da, Cevdet Yılmaz, 95 üzerinden 100 puan almayı gurur meselesi yapan ortaokul öğrencilerine benziyor.

Bu iki isimden ikincisi, Bingöl'den kazanıp geldiği ODTÜ Kamu Yönetimi bölümünü birincilikle bitirecek, ilki aynı başarıyı yurtdışındaki okullarda da sürdürecekti.

Bu saydıklarım dışında fotoğraftakilerin tamamına baktığınızda orada ortak bir ‘yüz' görüyorsunuz.

Anadolu yüzlü çocuklar…

Toz toprak içinde çocukluk geçirmek, annesiz ya da babasız büyümek fotoğraftakilerin tamamının ortak özelliği değil tabi.

Ama Anadolu yüzlü deyince, yüzlerin hepsinde bu ortaklığı görebiliyorsunuz.

Bugün artık onları yetiştirenlerin ortak bir ‘duygu ikliminde' ortak dertlerle, ortak ideallerle hareket ettiklerinden; Fotoğraftakilerin de yetişkin çağa eriştiklerinde kendilerini yetiştirenlerin duygu ortaklığını bu ülkenin kaderi için omuzladıklarından eminiz.

Fotoğrafa bakan herkesin aynı duyguya kapılması kaçınılmaz.

Hepsinde bir Anadolu mayası var.

80 yıl boyunca horlanan, dışlanan çocukların çocukları oluyorlar.

80 yıl boyunca memleketin sahibi olarak kendilerini görenlerden 12 yıl içinde çok daha fazlasını yaptılar.

Yaptıklarıyla, başka ülkelerin çocuklarına da gıptayla baktırdılar.

Hatta “çok oluyorsunuz” dedirttiler.

Bu yüzden yeni çok fazla düşman da kazandılar.

2002'de iktidar geldiklerinde, Ankara'yı yönetenler üç ay içinde “dükkanı kapatıp gider bunlar” diye kendi aralarında fısıldaşıp duruyordu.

Seçilme yetkisi elinden alınan Tayyip Erdoğan'ın seçim yasağını kaldırırlarken de kafalarında bu düşünce vardı.

Çünkü onların kafasında bu ülkeyi Simon Peres kafalı adamlar yönetebilir düşüncesi vardı.  

Ama onlar için çok daha kötüsü oldu.

Anadolu yüzlü çocuklar, “biz bu işi sizden çok daha iyi yaparız” deyip, rüştlerini fazlasıyla ispat etmiş oldular.

Şüphesiz bütün bunları ‘köklerden' gelen değerlerin omuzlarına yüklediği büyük misyon sayesinde yaptıkları için, yaptıkları gelecek nesiller için de çok daha değerli şeyler olarak anılacak.

Bugün Anadolu'ya gittiğinizde, Kırıkkale'de, Batman'da, Konya'da, Afyon'da, Diyarbakır'da, Sivas'ta şu fotoğraftaki yüzlerin aynısını görebilirsiniz.

Iğdır'da THY uçağını bekleyen çocukların aynı yoldan hayat serüvenine devam edeceklerini söylesek, bugün de burun kıvıran çok olacaktır.

Ama öyle olmuyor işte.

Ak Parti tecrübesini kavramakta zorlananlar, burun kıvıranlar, şimdi bu fotoğrafa daha bir alıcı gözle bakmalı.

İşin sırrı bu fotoğrafta.